Հայաստան պետության և պետականության ճգնաժամային վիճակին հասանք, սակայն դրա գիտակցումը չկա հանրության մի հոծ զանգվածի մեջ: Երկրի այս ճակատագրական վիճակով մտահոգ բազմաթիվ մարդիկ անընդհատ գրում ու ասում են, որ մեր ժողովուրդը հոգեկան թմբիրի մեջ է, արթնացում է պետք այս մահաքնից, բայց անդրդվելի է նույն այդ «ժողջանը», որը նույնքան պատասխանատու է, որքան այս վիճակը ստեղծողները, քանի որ շարունակում է միայն մի ականջով լսել մի բան և հավատալ դրան, որից ոչինչ չի հասկանում: Դա կատարյալ քաղաքական մանիպուլյացիայի հետևանք է:

Էս ինչ են աշխարհով մեկ ուրխաղ եղել, թե հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտը ավարտվում է և շուտով կստորագրվի խաղաղության պայմանագիր, այն էլ, Հայաստանի իշխանությունների համարձակ զիջողականության շնորհիվ։ ՈՒ շնորհավորանքներ, շնորհավորանքներ, շնորհավորանքներ, աշխարհի չորս ծագերից շնորհավորանքներ ու բարեմաղթանքներ:

Առավոտ վաղ ես մեր երկրի հոգևոր մայրաքաղաքում եմ։ Գարուն է։ ՈՒ ես որոշեցի գարնանային զուլալությունը տեսնել ու զգալ հենց այստեղ: Զուլալություն՝ մաքրություն, պարզություն… չէ՞ որ հոգևորը հենց այսպիսին է։ Քայլում եմ ու մտաբերում զուլալ բառի հոմանիշները.վճիտ, պարզ, պայծառ։

Բաներ կա, որ ասելու չէ, բայց ուզում եմ ասել։ Ես հենց չասվածը ասելու համար եմ։

Մի քանի տարի է՝ մարդկանց գաղափարապես նախապատրաստում էին քաղաքական աշխարհի անմարդկային աշխարհընկալմանը, և դա մատուցում էին որպես քաղաքական օրինաչափություն, նաև հաղթանակ-փոխվում է աշխարհակարգը, ստեղծվում է բազմաբևեռ աշխարհ, որի հիմնական գաղափարախոսությունը ուժի իրավունքն է:

Հրապարակներով, փողոցներով, նրբանցքներով, հազար ու մի ծակ ու ծուկով հորձանք էր բարձրանում: ՈՒռցորվում, փոթորկվում, փրփրում, կատաղած պատեպատ զարկվում: Սելավ ա, սելա: Խաբարդա...

Մեր ժողովուրդը փողատեր մարդու չի սիրում, սիրում է աղքատներին, առավել շատ իր աղքատությունը։ Մարդիկ դժգոհում են հարուստներից` փոխարենը դժգոհելու իրենցից, թե ինչու՞ իրենք հարուստ չեն։ Ազգի մերանը ազգային հարստությունն է։ Հարուստների մեջ ևս կան մարդիկ` ովքեր իրենց հարստությունից շատ սիրում են Երկիրը` Հայրենիքը։ Այո, երջանկությունը միայն հարստության մեջ չէ, իսկական երջանկությունը հանրային բարօրության մեջ է, ազգի ապահովության և բարգավաճման մեջ։ Միայն անասունը կարող է երազել անվախճան արոտավայրերի մասին։ Եվ վերջապես, որքա՞ն կարելի է որոճալ...

Այո՛, ցավոք, աշխարհի գրված-չգրված անխախտ օրենքներից մեկն այն է, որ հաշվի են նստում ուժի և քանակի հետ:

1920 թվականի հոկտեմբերի 30-ին, երեկոյան ժամը 9-ին թուրքական զորքերը առանց կրակոցի մուտք գործեցին ամնատչելի Կարսի բերդ-ամրոց։

Լավ ա, որ գոնե էս տխուր ու վհատ օրերին թեկուզ քիչ, բայց մեկ-մեկ էլ լավ բաներ են կատարվում։